پیشنهاد اصول و قواعد طراحی شهری پایدار شهرهای ایران در فرایند جهانی شدن ( با تاکید بر نیازهای زیستی )

حداقل دو دهه است که اصل پایداری به هدفی اساسی در برنامه ها و طرح های توسعه جهانی - منطقه ای - ملی و محلی ( شهری و روستایی ) تبدیل شده است . به همین دلیل مطالعات متعددی نیز در جهت تبدیل مفهوم پایداری به اصول و قواعد یا راهکارهای مشخص و کاربردی در برنامه ریزی های توسعه شهری صورت گرفته است . این در حالی است که جامعه علمی و حرفه ای شهرسازی ایران هنوز به مجموعه مدونی از چنین اص.ل و قواعدی دسترسی ندارد . بنابراین در تحقیق حاضر سعی شده مفهوم پایداری و به طور مشخص تر مفهوم ( حرکت در جهت پایداری ) در قالب اصولی مشخص و معنی دار در حوزه برنامه ریزی و بخصوص طراحی شهری تدوین شود . اما اولین شرط تحقیق چنین هدفی توجه به تحول شهرها با در نظر گرفتن پیشرفت های فن آوری اطلاعاتی و محصول واقعی آن یعنی ( فرایند جهانی شدن ) است . پس در این تحقیق فرایند جهانی شدن به عنوان زمینه ای برای تحول آینده شهرهای ایران در نظر گرفته شده و متعاقبا نیازهای حال و آینده جامعه شهری ایران - به عنوان بخشی از جمله جهانی و همچنین به عنوان جامعه ای خاص (محلی) و وابسته به مکان یا کشوری معلوم جست و جو شده است . به این ترتیب در دیدگاه این مقاله توسعه شهرهای جهانی زمانی در جهت پایداری قرار می گیرد که پیشنهاد های مشخصی را برای تامین هر دو دسته نیازهای جهانی و محلی جامعه مطرح کند . با چنین دیدگاهی و براساس تحقیق انجام شده (1) سعی شده از طریق تحلیل های مقایسه ای و سلسله مراتبی دو دسته اطلاعات : 1- مجموعه پیشنهاد های منابع جهانی برای توسعه پایدار شهرها در فرایند جهانی شدن و 2- راهکارهای به کار گرفته شده در شکل دهی و توسعه شهرهای سنتی ایران - به اصول و قواعدی برای طراحی شهری پایدار شهرهای ایران در فرایند جهانی شدن دست یافت . شایان ذکر است به دلیل متعدد بودن نیازهای مذکور و اصول و قواعد تدوین شده براساس آنها - در این مقاله به ارائه اصول و قواعد طراحی شهری برای تامین فقط یکی از اساسی ترین نیازهای انسان در شهر جهانی - ایرانی آینده یعنی ( نیازهای زیستی ) اکتفا شده است .